Ο Γιάννης είναι όλα εκείνα που μισούν όσοι η ψυχή τους παραμένει βυθισμένη στο σκοτάδι. Ένας φτωχός και σεμνός μετανάστης, που έφτασε να γίνει κάτι το οποίο δεν τολμούσαν καν να ονειρευτούν οι Έλληνες, χωρίς να ξεχνά τις ρίζες του.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι απλώς ένας πρωταθλητής ΝΒΑ, ένας σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς. Είναι το όνειρο το ίδιο.
«Ελπίζω να δώσω στους ανθρώπους σε όλον τον κόσμο ελπίδα, να πιστέψουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Πριν από οκτώ χρόνια, δεν ήξερα ποια θα ήταν η επόμενη κίνησή μου. Τώρα είμαι εδώ, κάθομαι στην κορυφή. Είμαι απίστευτα ευλογημένος». Αυτή ήταν η δήλωση του νικητή. Του παιδιού που έκανε τις ταινίες μυθοπλασίας να φαντάζουν ανιαρές, μπροστά στην πραγματικότητα που έφτιαξε μόνος του.
Πριν από μερικά χρόνια, στο πλαίσιο ενός ρεπορτάζ για το περιοδικό Hot Doc που είχε κυκλοφορήσει αφιερωμένο στο παιδί-θαύμα του μπάσκετ, μια ιστορία από τα Σεπόλια δεν ξεθώριασε ποτέ. Μια φορά, στη γειτονιά του, κάποιος είχε δανειστεί τη μπάλα του Αντετοκούνμπο και είχε ξεχάσει να την επιστρέψει. Ο Γιάννης τού είπε για πλάκα ότι «πήρες τη μπάλα μου!» και όταν εκείνος του απάντησε «σιγά τη μπάλα», ο μικρός τόνισε: «Σε λίγα χρόνια θα λες ότι είναι η μπάλα του Γιάννη Αντετοκούνμπο, όταν πάω στο ΝΒΑ!». Ο Giannis, που μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια, που βρέθηκε να πηγαίνει από διαφορετικά στενά για να μη συναντήσει μισάνθρωπους που δεν τους άρεσε το χρώμα του, όχι μόνο πήγε στο NBA, αλλά έκανε τους πάντες να υποκλιθούν από σεβασμό. Ακόμα κι εκείνους που, τυφλωμένοι από ρατσισμό, χλεύαζαν το όνομά του.
Δεν είναι μόνο ότι έγινε ο πρώτος παίκτης που σημειώνει 50 πόντους, μαζεύει 10 ριμπάουντ και κάνει πέντε μπλοκ σε τελικό του NBA, οδηγώντας τους Μπακς στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους μετά από 50 χρόνια. Ούτε το ότι έγινε ο πρώτος που πετυχαίνει 50 πόντους σε ματς που κρίνει το πρωτάθλημα, μετά το 1958. Ούτε καν, ότι είναι ο μοναδικός που πετυχαίνει 20 πόντους σε μια περίοδο σε τελικούς μετά τον Μάικλ Τζόρνταν το 1993 και ο πρώτος, πάλι μετά τον «Air», που κατακτά τρία βραβεία MVP (Κανονική Περίοδος, All Star, Τελικοί), καθώς και το βραβείο του καλύτερου αμυντικού.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι πολλά περισσότερα από έναν σταρ του NBA, από έναν πρωταθλητή που στα 26 του έχει κατακτήσει τα πάντα, προερχόμενος από μια βρώμικη γωνιά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Είναι το όνειρο το ίδιο. Είναι το παιδί από τα Σεπόλια, που μέσω μιας μπάλας κατάφερε να κάνει τον κόσμο να του υποκλιθεί. Το παιδί που διέσχιζε τη μισή Αθήνα με τα πόδια, για να κάνει προπόνηση. Που έπρεπε να μοιραστεί ένα σουβλάκι στα δύο, ή να βρει κάποιον που νοιάζεται για να του δώσει ένα κρουασάν. Το πιτσιρίκι που βοηθούσε τη μητέρα του να πουλήσει μπιχλιμπίδια στον δρόμο, που επέστρεφε σπίτι με την αμφιβολία του αν θα βρει φαγητό.
Είναι το πρόσωπο που καθρεφτίζει τις αξίες και το ήθος, η έμπνευση για τα παιδιά. Κι αυτό διαχωρίζει τους πραγματικά μεγάλους αθλητές από τους υπόλοιπους, όποια πορεία κι αν πήρε στη συνέχεια η ζωή τους. Κάποτε, ο Ντιέγκο Μαραντόνα έφτασε από τους βούρκους της Βίγια Φιορίτο να επισκέπτεται καθημερινά τα όνειρα κάθε παιδιού και να γίνει εικόνισμα στον ιταλικό Νότο. Τα όνειρα πλέον, όχι μόνο στην Ελλάδα, έχουν έναν ξεχωριστό επισκέπτη, η ιστορία του οποίου δίνει ακόμα μεγαλύτερη έμπνευση. Έναν επισκέπτη που κουβαλά μαζί του νίκες σε όλους τους τομείς.
Ο Γιάννης είναι όλα εκείνα που μισούν όσοι η ψυχή τους παραμένει βυθισμένη στο σκοτάδι. Ένας φτωχός και σεμνός μετανάστης, που έφτασε να γίνει κάτι το οποίο δεν τολμούσαν καν να ονειρευτούν οι Έλληνες, χωρίς να ξεχνά τις ρίζες του. Προχωρά στο φως, με όπλο μόνο τις δυνάμεις, τον χαρακτήρα και το χαμόγελό του. Το υποδεικνύει κάθε του δήλωση, κάθε του επιλογή. Θα μπορούσε να έχει φύγει από τους «ταπεινούς» Μπακς, για να ενώσει τις δυνάμεις του με τα μεγαθήρια του NBA και να φορέσει γρηγορότερα το δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Όμως αυτό δεν είναι ο Γιάννης. Ο Γιάννης είναι το πρωτάθλημα με τα «ελάφια», κόντρα σε όλους και όλα.
Οι ανατροπές απέναντι στους Νετς και στους Σανς. Η επιστροφή από έναν τραυματισμό που έκανε όλους όσοι παρακολουθούσαν να κρατήσουν την ανάσα τους. Η αμφισβήτηση από τους stars, που μέχρι και την τελευταία στιγμή κουτσομπόλευαν για το αν πρέπει να αναδειχθεί MVP. Τι να πουν, αλήθεια, όλοι αυτοί, σε ένα παιδί που δεν είχε να φάει; Πως να καταλάβουν ότι όσο περισσότερες οι δυσκολίες, τόσο μεγαλύτερη η θέλησή του; Όπως είπε και ο ίδιος, «όταν κολλάς στο χθες, βγάζεις τον εγωισμό σου. Όταν μιλάς για το αύριο, βγάζεις την υπερηφάνεια σου. Εγώ προσπαθώ να συγκεντρώνομαι στο παρόν, το οποίο απαιτεί να μένεις ταπεινός και να νοιάζεσαι για να απολαύσεις τη στιγμή και το παιχνίδι». Μαθήματα πρωταθλητισμού. Εντός και εκτός γηπέδου.
Να δώσει ελπίδα. Παρεξηγημένη έκφραση. Συχνά η ελπίδα ισοδυναμεί με παραίτηση. Έχει κάνει ανθρώπους να υπομένουν τη μιζέρια, ελπίζοντας σε κάτι και εφευρίσκοντας συνεχώς καινούρια ψεύτικα είδωλα για να πιστέψουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Έκανε λάθος, ο Γιάννης.
Δεν δίνει ελπίδα. Είναι ο ίδιος η ελπίδα. Το πιο αληθινό απ’ όλα τα αθλητικά είδωλα. Ο άνθρωπος για τον οποίο δεν θα πάψουμε ποτέ να μιλάμε στα παιδιά μας, να τους διαβάζουμε τις δηλώσεις του, να τους δείχνουμε τα όσα κατάφερε. Είναι η ευχή του να γίνει πρότυπο για όσο το δυνατόν περισσότερους πιτσιρικάδες, μήπως κι ο κόσμος γίνει πιο ζεστός. Είναι η φανέλα με το 34, που έγινε λάβαρο κόντρα σε κάθε λογής τοξικότητα.
Περισσότερα:
