Τη δεδομένη στιγμή, περισσότεροι από χίλιοι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα πασχίζουν για τα δεδουλευμένα τους. Ποιος μπορεί να δώσει λύση;
ον τελευταία καιρό, μετά και τον θάνατο του Νίκου Τσουμάνη, άνοιξε ξανά η συζήτηση για την κατάσταση με τα χρέη προς τους ποδοσφαιριστές, κυρίως στις ομάδες μικρότερου βεληνεκούς ή στις χαμηλότερες κατηγορίες, καθώς και για την ψυχολογική τους κατάσταση και τους κινδύνους που καραδοκούν. Όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια από τον πρόεδρο του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών, Γιώργο Μπαντή, στον Τσουμάνη χρωστούσαν τρεις ομάδες, οι οποίες στη συνέχεια προχώρησαν σε αλλαγή ΑΦΜ ή πτώχευσαν, με αποτέλεσμα τα χρέη να γραφτούν… στο χιόνι.
Ανεξάρτητα από την περίπτωση του αδικοχαμένου ποδοσφαιριστή, πάντως, το ζήτημα απασχολεί εδώ και καιρό τον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, με τον κλοιό να σφίγγει, χωρίς κανείς από τους θεσμικούς φορείς να κάνει κάτι ουσιαστικό, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις των ίδιων των ανθρώπων που ζουν από το παιχνίδι.
Tο ζήτημα τέθηκε στην προ ημερών συνάντηση της αντιπροσωπείας του ΠΣΑΠ με τον Υφυπουργό και τον Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού και τα δεδομένα που παρουσιάστηκαν ήταν αποκαρδιωτικά. Υπολογίζεται, ότι το συνολικό ποσό των χρεών από ομάδες σε ποδοσφαιριστές αγγίζει τα 30 εκατομμύρια ευρώ, ενώ οι συνολικές περιπτώσεις οφειλών είναι κοντά στις 1.500. Κάποιες φορές τα ποσά ανά παίκτη είναι σημαντικά, σε επίπεδο που μπορούν να του καθορίσουν τη ζωή. Άλλες φορές ενδεχομένως να δείχνουν μικρά, όμως για έναν άνθρωπο που προσπαθεί να ζήσει την οικογένειά του, χωρίς να έχει βρει συμβόλαιο, είναι ζωτικής σημασίας.
Στον Υφυπουργό παραδόθηκαν στοιχεία που αφορούν την τελευταία 20ετία, καθώς το σύστημα που είχε δημιουργηθεί από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς βοηθούσε ώστε οι ομάδες να μπορούν με χαρακτηριστική ευκολία απλώς να αφήνουν τους ποδοσφαιριστές στη μοίρα τους, μπλέκοντάς τους σε έναν λαβύρινθο διαδικασιών και προσφυγών, ο οποίος συχνά κατέληγε σε αδιέξοδο ή έκανε κάποιους να χάσουν κάθε ελπίδα πριν φτάσουν στο τέλος του.
Ένα άλλο δεδομένο είναι η διαφορετική αντιμετώπιση ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους ποδοσφαιριστές, καθώς το κανονιστικό πλαίσιο της FIFA είναι διαφορετικό. Εφόσον αποδειχθεί “sporting succession” σε μια ΠΑΕ που χρεωκοπεί ή αλλάζει ΑΦΜ, τότε είναι υποχρεωμένη να δώσει στον ποδοσφαιριστή το 100% των οφειλών του. Στην περίπτωση της Ελλάδας, εφόσον αποδεχθεί διαδοχή ΠΑΕ, έχει περάσει στον αθλητικό νόμο και στον κανονισμό διεξαγωγής πρωταθλήματος αποζημίωση 50%. Μολονότι πρακτικά είναι πολύ εύκολο να αποδειχθεί η διαδοχή, συχνά γίνονται κινήσεις και ακολουθούνται πρακτικές προκειμένου οι διαδικασίες να καθυστερήσουν. Είναι χαρακτηριστικό πως το CAS, το ανώτατο διαιτητικό δικαστήριο της Λοζάνης, έχει βγάλει νομολογία ότι ακόμα και η συνείδηση του κόσμου αποτελεί κριτήριο για τη διαδοχή μιας ΠΑΕ, ακόμα κι αν έχει αλλάξει σήμα, φανέλα, έδρα.
Ένα χαρακτηριστικό, πρόσφατο παράδειγμα είναι η δικαίωση του Αντόνιο Καλσάδο εις βάρος της ΠΑΕ Άρης. Ο παίκτης είχε δικαιωθεί από την Πειθαρχική Επιτροπή της FIFA, η ΠΑΕ είχε προσφύγει στο CAS, υποστηρίζοντας ότι το χρέος δεν ανήκει στην τωρινή εταιρεία αλλά στην παλιά, ωστόσο το ανώτατο δικαστήριο επικύρωσε την απόφαση της Πειθαρχικής Επιτροπής και υποχρεώνει τους «κίτρινους» να καταβάλλουν στον Καλσάδο το ποσό των 100.000 ευρώ.
Σε έναν παράλληλο ελληνικό κόσμο, οι ποδοσφαιριστές περιμένουν την εκδίκαση της έφεσής τους, γνωρίζοντας από πριν ότι ελπίδες τους είναι ελάχιστες. «Όλα έγιναν με την ανοχή της πολιτείας, αφού εκείνη νομοθετούσε, αλλά και της ΕΠΟ. Οι ομάδες το εκμεταλλεύτηκαν και έγραψαν τα χρέη στο χιόνι. Ο σύνδεσμός μας είχε επιχειρήσει να δημιουργηθεί ένα εγγυητικό ταμείο, αλλά κανένας από τους ετέρους δεν υπέγραψε το σχέδιο, δήλωσε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Μπαντής στον bwin Σπορ FM.
Κάθε φορά που ένας ποδοσφαιριστής φτάνει στα άκρα, όπως συνέβη με την περίπτωση του Τσουμάνη, ξεκινούν τα κροκοδείλια δάκρυα και οι συλλυπητήριες ανακοινώσεις. Ωστόσο, η συνήθης τακτική είναι να νίπτουν τας χείρας τους εκείνοι που θα έπρεπε να είχαν κάνει κάτι γι΄ αυτό προτού να είναι αργά. Το σοκ ενός θανάτου είναι δεδομένο πως θα φέρει αντιδράσεις. Υπάρχουν, όμως, παιδιά που βλέπουν τα όνειρά τους να καταστρέφονται, που χάνουν τη διάθεση, όχι μόνο για ποδόσφαιρο, αλλά και για τη ζωή στο σύνολό της. Παίκτες που παλεύουν να ζήσουν την οικογένειά τους, πασχίζοντας να τα φέρουν εις πέρας και κυνηγούν το αυτονόητο, την καταβολή των χρημάτων που έχουν δουλέψει. Λαμβάνοντας υπόψιν ότι πρόκειται για ένα επάγγελμα με μικρή διάρκεια και πολλές ακόμα ιδιαιτερότητες, η κατάσταση γίνεται πολύ δύσκολη. Οι ακριβοπληρωμένοι παίκτες των ομάδων που κάνουν πρωταθλητισμό, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Οι ξεχωριστές υποθέσεις είναι πάρα πολλές για να μιλήσουμε για μεμονωμένες περιπτώσεις, ενώ τα νέα έχουν ταξιδέψει στο εξωτερικό, προβληματίζοντας διεθνείς φορείς και σχηματίζοντας μια διόλου καλή εικόνα για το ποδόσφαιρο της Ελλάδας. Υπάρχει ελπίδα; Όχι, αν δεν αναλάβουν πρωτοβουλίες εκείνοι που πραγματικά μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα.
Περισσότερα:
