Όπως δείχνει περίτρανα η συγκεκριμένη εικόνα, το 55% των ομάδων της φετινής Πρέμιερ Λιγκ (δηλαδή 11 στους 20 συλλόγους του πιο ανταγωνιστικού πρωταθλήματος του κόσμου) έχουν ως βασικούς χορηγούς στις φανέλες τους στοιχηματικές εταιρείες.
Η ολοένα και αυξανόμενη εξάρτηση από το σπονσοράρισμα των στοιχηματικών εταιρειών, κατά την ταπεινή μας γνώμη, έχει τρεις πολύ αρνητικές συνέπειες για τη λειτουργία του modern football τόσο από τη σκοπιά του ίδιου του αθλήματος όσο και της αντίληψης των φιλάθλων γύρω από αυτό.
Πρώτον, η συγκεκριμένη τάση ενισχύει ηγεμονικά το ρόλο των εταιρειών που σχετίζονται με τον τζόγο, άρα εντείνει την ήδη μεγάλη καχυποψία για τον επηρεασμό αγώνων, με τα στημένα παιχνίδια να αποτελούν πλέον συνήθη πρακτική σε χαμηλότερης δυναμικότητας πρωταθλήματα, όπου τα έσοδα και οι απολαβές υστερούν κατά πολύ σε σχέση με την ελίτ του αθλήματος.
Δεύτερον, η επιρροή του στοιχήματος στην καθημερινότητα του ποδοσφαίρου αλλάζει δραστικά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το αγαπημένο μας άθλημα ως φίλαθλοι. Αντί για την ενεργό συμμετοχή (είτε στο γήπεδο είτε από την τηλεόραση) στο 90λεπτο μιας ποδοσφαιρικής παράστασης, σκρολάρουμε αδιάκοπα ιστοσελίδες με livescores, καταναλώνοντας “στιγμές”-αποτελέσματα 24 ώρες και 7 ημέρες την εβδομάδα, προκειμένου να διαπιστώσουμε αν μας “βγήκε” η έμπνευση γύρω από τις πιο κλασικές ή ασυνήθιστές στοιχηματικές επιλογές ανεξαρτήτως αν γνωρίζουμε ή όχι τις ομάδες πάνω στις οποίες στοιχηματίσαμε. Έτσι, το ποδόσφαιρο με δούρειο ίππο το betting πέφτει και το ίδιο θύμα μιας κοινωνίας που ολοένα και περισσότερο υποφέρει από την απουσία του συνανήκειν (τη μέθεξη της κοινής μας γιορτής ή λύπης σε 90λεπτη εγρήγορση των αισθήσεων για τη νίκη ή ήττα της αγαπημένης μας ομάδας) και την υπερπληθώρα παρά-ποδοσφαιρικών δραστηριοτήτων που μας διασπούν περαιτέρω την ήδη διασπασμένη προσοχή στον καιρό του ψηφιακού καπιταλισμού.
Τρίτον και κύριον, ο τζόγος συνιστά μια από τις πιο ύπουλες και διαδεδομένες μορφές εθισμού, και -ηθελημένα ή άθελά τους- οι ομάδες ενισχύουν μια δραστηριότητα που αποξενώνει και καταστρέφει οικονομικά και ψυχολογικά πλήθος ατόμων που ψάχνουν μάταια στο ρίσκο ένα νόημα σε μια ζωή αυξημένης επισφάλειας, συρρικνωμένων προσδοκιών και ελάχιστων πραγματικών απολαύσεων. Τηρουμένων των αναλογιών, ως επιθυμητός (αν και μάλλον απίθανος) οδοδείκτης για το μέλλον θα ήταν η εξέλιξη του sponsoring στη Φόρμουλα 1, όπου μέχρι τις αρχές του 2000 οι ομάδες-αυτοκινητοβιομηχανίες είχαν εξαιρετικά προσοδοφόρες χορηγίες από κολοσσούς της καπνοβιομηχανίας, οι οποίες απαγορεύτηκαν πλήρως εν μέσω της καμπάνιας για τους θανάσιμους κινδύνους που προκαλεί το κάπνισμα.
Ασφαλώς δεν είναι καθόλου εύκολο ουδείς εμπλεκόμενος με το ποδόσφαιρο του 21ου αιώνα να διατηρήσει την “ιδεολογική καθαρότητά” του απέναντι στις στοιχηματικές εταιρείες, καθώς η χρηματοδότηση που εξασφαλίζουν αποτελεί σανίδα σωτηρίας για τους ίδιους τους συλλόγους αλλά και για ιστοσελίδες που καταπιάνονται με το ποδόσφαιρο.
Αυτό, όμως, που στο τέλος της ημέρας έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να συνεχίσει κάποιος/α να πλοηγείται με τους αναγκαίους συμβιβασμούς σε αυτόν τον -βαθιά άδικο και υπερεξαρτώμενο από το χρήμα- πλανήτη, χωρίς να θολώνει την κρίση του γύρω από τις ξεκάθαρα ζημιογόνες επιπτώσεις του στοιχηματισμού και δίχως καμιά ηθική ή αισθητική έκπτωση ως προς το content της -στοιχηματικά χρηματοδοτούμενης- σελίδας του (αναμφίβολα, δύο πολύ θετικά παραδείγματα σε αυτόν τον τομέα αποτελούν το El Sombrero και το podcast “Ζοσιμάρ” του Θέμη Καίσαρη, καθώς η χορηγία της Stoiximan δεν έχει μειώσει καθόλου την ποιότητα και την ευθυκρισία του παραγόμενου περιεχομένου).
Πηγή: Κάθε Κυριακή
Περισσότερα:
