Η «Αθλητική Κυριακή», είναι η πιο γνώστη αθλητική εκπομπή της Ελληνικής τηλεόρασης και μια από τις παλαιότερες αθλητικές εκπομπές της τηλεόρασης στην Ευρώπη. Ακόμα πιο γνωστό είναι το μουσικό σήμα που την συνοδεύει. Για πολλά χρόνια ένα πέπλο μυστήριου συνόδευε το μουσικό σήμα της εκπομπής.
Αυτή είναι Η Άγνωστη Ιστορία Του Πιο Γνωστού Μουσικού Σήματος Της Ελληνικής TV
Ο Μύθος, το παρασκήνιο και η άγνωστη απίστευτη ιστορία που κρύβεται πίσω από το παλαιότερο ηχητικό τηλεοπτικό σήμα μιας από τις θρυλικές πρώτες τηλεοπτικές εκπομπές της Ελληνικής τηλεόρασης και που έχει χαρακτηριστεί ένα από τα ωραιότερα ηχητικά σήματα στην παγκόσμια τηλεόραση.
Η «Αθλητική Κυριακή» είναι η πιο γνώστη και μακροβιότερη εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης που καθήλωνε όλους τους φιλάθλους μια εποχή που υπήρχε μόνο η κρατική τηλεόραση και ραδιόφωνο. Παρουσιαστής ήταν ο θρυλικός Γιάννης Διακογιάννης.
Μια απίστευτη νοητή εγκυκλοπαίδεια αθλητισμού.
Πιο γνωστό όμως από όλα αυτά έμεινε το φημισμένο και περιβόητο ηχητικό σήμα της εκπομπής που όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες φορές κι αν το ακούσεις δεν το χορταίνεις ποτέ, και είναι απόλυτα συνυφασμένο με την αρχή της ελληνικής τηλεόραση αλλά και με την παιδική, εφηβική και ενήλικη ζωή μας…
Μια μελωδία που διαχρονικά συνοδεύει τις θύμησες των αθλητικών τηλεοπτικών αναμνήσεων μας.
Την ιστορία αυτήν την ανακάλυψα τυχαια ψαχνοντας διαφορά στοιχεία για την ιστορία του κυκλαδίτικου ποδόσφαιρου και νομίζω θα σας αρέσει πολύ αφού όλοι μεγαλώσαμε με αυτήν την μουσική.
Δεν νομίζω να υπάρχει σήμερα έλληνας η ελληνίδα που ναν γνωρίζει την διάσημη αυτή μελωδία.
Σήμερα λοιπόν με αυτό το άρθρο σας παραθέτω την ιστορία της.
Κάποτε στην Ελλάδα.
Υπήρξαν δεκαετίες ολόκληρες στην Ελλάδα που η εβδομάδα έκλεινε με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Αυτό ήταν η Αθλητική Κυριακή. Μια αθλητική εκπομπή που μεταδιδόταν κάθε Κυριακή το βράδυ και έγινε θρύλος.
Υπήρχαν άνθρωποι που δεν ενδιαφερόταν για τα αθλητικά αλλά εμένα ως αυτήν την ώρα για να ακούσουν την μουσική του σήματος της εκπομπής.
Για πολλούς εργαζόμενους και παιδιά το άκουσμα του σήματος σήμαινε πως ήταν ώρα για ύπνο, καθώς και αργά ήταν για τα σχολιαρόπαιδα αλλά και γιατί ο μπαμπάς ήθελε με ηρεμία να απολαύσει επιτέλους τα αθλητικά του.
Ήταν 27 Μαΐου 1966. Ήταν μια εποχή που η ελληνική τηλεόραση είναι κυριολεκτικά στα σπάργανα και το ποδόσφαιρο ακόμα το απολαμβάνει ο Έλληνας στις αλάνες.
Εκείνη την εποχή οι Έλληνες όσοι ενδιαφερόταν να παρακολουθήσουν ποδοσφαιρικούς αγώνες μπορούσαν μόνο να τους δουν κινηματογραφημένους στις αίθουσες των σινεμά. Και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ήδη παλιοί αφού είχαν διεξήχθη μήνες πριν.
Το 1966 ήταν μια χρονιά-σταθμός για την ελληνική τηλεόραση. Εκείνη την χρόνια στις 11 Ιουλίου αρχίζει το Μουντιάλ της Αγγλίας, μια διοργάνωση που άλλαξε την ιστορία του ποδοσφαίρου όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά τηλεοπτικά! Ήταν το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που είχε πλήρη τηλεοπτική κάλυψη, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία δηλαδή για τη γέννηση της ελληνικής TV.
Κάπου εκείνη την εποχή ένα άλλο παρόμοιο -όσο και ξεχωριστό γεγονός- έγραφε την δίκη του ιστορία. Ήταν ο πόλεμος του Βιετνάμ. Τα γεγονότα αυτού του πολέμου ήταν τα πρώτα που μεταδιδόταν σχεδόν ζωντανά σε τηλεοπτική κάλυψη.
Κάπου εκεί ο πρώτος αμερικανικός πύραυλος για την σελήνη μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση. Είναι η εποχή που η τηλεόραση εισβάλει δυναμικά στην ζωή των Ελλήνων. Παρ’ όλα αυτά πολύ λίγοι Έλληνες έχουν την δυνατότητα να διαθέτουν ακόμα τηλεόραση στο σπίτι τους.
Ακόμη καλά – καλά η Ελλάδα δεν έχει τηλεοπτικά κανάλια. Αυτά δημιουργούνται ακριβώς αυτήν την εποχή.
Παραμονές του Μουντιάλ της Αγγλίας δημιουργείται στην Ελλάδα το ΕΙΡ (Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας) και αμέσως ξεκινά τις πρώτες πειραματικές του εκπομπές. Ένα από τα στελέχη του σταθμού ήταν ο δημοσιογράφος Κώστας Σισμάνης, ο οποίος μέσω των διασυνδέσεών του στο BBC καταφέρνει να εξασφαλίσει -δωρεάν, εννοείται!- 15 φιλμαρισμένους αγώνες από τους 32 που έλαβαν χώρα στα αγγλικά γήπεδα.
Λίγο νωρίτερα, δημιουργείται ένα ακόμα τηλεοπτικό κανάλι. Αυτό ήταν το κανάλι του στρατού ΤΕΔ (Τηλεόρασις Ενόπλων Δυνάμεων), μετέπειτα ΥΕΝΕΔ (και ΕΤ2 τελικά) που είχε αρχίσει να εκπέμπει από τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς προβάλλοντας κινηματογραφημένα δεκάλεπτα αποσπάσματα από ελληνικά ντέρμπι και ειδήσεις.
Η πρώτη θρυλική μετάδοση της ελληνικής τηλεόρασης ήταν την Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου 1966, στις 8:15 το βράδυ και αφορούσε στιγμιότυπα από το ματς Παναθηναϊκός-ΑΕΚ που είχε γίνει στις 19 Δεκεμβρίου 1965 στο γήπεδο της Λεωφόρου (νικήτρια η ΑΕΚ με 2-3).
Η εμφάνιση της τηλεόρασης δημιουργεί τεραστία αίσθηση αλλά και πολλά αρνητικά σχόλια.
Οι εφημερίδες της εποχής διαβλέποντας τον κίνδυνο ήδη από την παρθενική μετάδοση διαμαρτύρονται με πρωτοσέλιδα του στυλ «Η τηλεόραση αδειάζει τις εξέδρες».
Την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά στην ΤΕΔ, στο ΕΙΡ στις 22 Φεβρουαρίου του 1966, ο μικρός σταθμός του τότε Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, το τελευταίο χρόνο της δημοκρατικής Ελλάδας πριν τη Δικτατορία, «ανέβαζε» διακόπτες εγκαινιάζοντας τις πρώτες πειραματικές εκπομπές τηλεοράσεως. Ακούγονται εκείνο τον μοιραίο Φεβρουάριο (23 του μηνός, 6:30 το απόγευμα) οι πρώτες λέξεις της ελληνικής τηλεόρασης: «Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας. Από το Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας καθιερώνεται το νέο του βραδινό ωράριο για τις τεχνικές δοκιμές του πειραματικού πομπού τηλεοράσεως».
Εκφωνήτρια η Ελένη Κυπραίου η οποία περνά και γράφεται αυτομάτως στην τηλεοπτική ιστορία. Ήταν η πρώτη ζωντανή εκπομπή της ελληνικής TV, η οποία εξέπεμπε από ένα υποτυπώδες στούντιο του πέμπτου ορόφου του κτιρίου του ΟΤΕ στην 3ης Σεπτεμβρίου.
Η τηλεόραση είχε μόλις γεννηθεί στη χώρα μας και μόνο χίλια περίπου νοικοκυριά του Λεκανοπεδίου ήταν οι αποδέκτες της. Το μακρινό 1966 η τηλεόραση ήταν εξάλλου είδος πολυτελείας. Κόστιζε 7.500 δραχμές, όσο δύο μέσα μηνιάτικα ενός υπαλλήλου δηλαδή. Γι’ αυτό και κόσμος συνωστίζονταν έξω από τις βιτρίνες των καταστημάτων ηλεκτρονικών ειδών, για να παρακολουθήσει γεμάτος περιέργεια το σχεδόν εξωγήινο θέαμα.
Και γιατί υπήρχε η πρωτόγνωρη αυτή κοσμοσυρροή έξω από τις βιτρίνες.
Για εκπομπές και παράγωγες δεν συζητάμε εκείνη την εποχή. Άρα το ενδιαφέρον των θεατών αλλά και το εύκολο των παραγώγων δεν ήταν άλλο από το ποδόσφαιρο. Το άθλημα του λαού.
Ο Τύπος της εποχής έγραφε και το χαρακτήριζε ως το «φαινόμενο της βιτρίνας».
Σχεδόν ολόκληρο το πρόγραμμα της πρώιμης τότε τηλεόρασης κυμαινόταν ανάμεσα στο ποδόσφαιρο σε δελτία ειδήσεων εντελώς ερασιτεχνικά και κανένα ντοκιμαντέρ η παλιά ταινία. Αλλά με το ποδόσφαιρο η τηλεόραση απέκτησε νόημα και ουσία αφού πλέον άξιζε το έξοδο να αγοράσει κάποιος το πανάκριβο μαγικό κουτί και να το τοποθετήσει σε περιωπή θέση στο σαλόνι του.
Έρχεται και ως δώρο θεού το Μουντιάλ του 1966 και του Διακογιάννη η φωνή και δένει τέλεια το χρονικό που η νέα εφεύρεση θα εδραιωνόταν στην ζωή των ελλήνων.
Όπως είπαμε, λίγους μήνες μετά τις πρώτες πειραματικές εκπομπές των δύο καναλιών, ο παλιός αθλητικός συντάκτης Κώστας Σισμάνης κατάφερε να εξασφαλίσει αρκετούς από τους αγώνες της διοργάνωσης σε φιλμ. Οι μπομπίνες του ΒΒC κατέφταναν στο στούντιο την επομένη των αγώνων, αλλά το σπικάζ γινόταν ζωντανά για να είναι πιο άμεσο το αποτέλεσμα.
Την περιγραφή των αναμετρήσεων ανέλαβε ένας όχι τόσο νεαρός αλλά εντελώς άγνωστος σπορτσκάστερ του ΕΙΡ, ο Γιάννης Διακογιάννης.
Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν η πρώτη αθλητική φωνή της ελληνικής τηλεόρασης. Παρουσιάζεται και περιγράφει για πρώτη φορά στην τηλεόραση στους διψασμένους για μπάλα έλληνες φιλάθλους 14 αγώνες από το Μουντιάλ της Αγγλίας και έγινε αμέσως θρύλος!
Ήταν καλός ο Γιάννης Διακογιάννης. Πολύ καλός. Ήταν γνώστης, μορφωμένος και πολύ διαβασμένος. Μιλούσε ωραία, είχε ωραία φωνή, ευγενική και συγχρόνως καθηλωτική. Αυτό που έκανε αίσθηση εκείνη την εποχή ήταν οι απίστευτες γνώσεις του. Φαινόταν να ξέρει τα πάντα για κάθε ομάδα και κάθε αθλητή.
Δεν αργεί μετά από λίγους μήνες, τον Σεπτέμβριο συγκεκριμένα, να του ανατεθεί να παρουσιάσει δική του εκπομπή.
Και το όνομα αυτής «Αθλητική Κυριακή». Ένας τηλεοπτικός θρύλος γεννιόταν…
Οι καταστηματάρχες έβγαζαν τώρα τις τηλεοράσεις τους στον δρόμο, όπου συνέρρεε ο λαός για να παρακολουθήσει για πρώτη φορά διεθνές ποδόσφαιρο. Η κοινωνική απήχηση του ποδοσφαίρου εξαργυρώθηκε αμέσως από το καθημερινό δελτίο ειδήσεων του Φρέντυ Γερμανού, όπου άρχισαν να προβάλλονται τα πρώτα αθλητικά στιγμιότυπα…
Η Ελληνική τηλεόραση ήρθε στην ζωή των ελλήνων και καθιερώθηκε μεταδίδοντας κινηματογραφημένοι αγώνες του Μουντιάλ. Όχι δηλαδή πως υπήρχαν και πολλά ή ενδιαφέροντα να παρακολουθήσει κανείς ιδιαίτερα μια εποχή που η στρατιωτική χούντα έλεγχε και λογόκρινε ακόμα και τις ανάσες των παρουσιαστών που έβγαιναν στα μοναδικά κρατικά κανάλια της χώρας.
Εκείνο λοιπόν καλοκαίρι εμφανίστηκαν στους τηλεοπτικούς δέκτες στα δύο κρατικά κανάλια και οι δύο πρώτες αθλητικές εκπομπές σχεδόν συγχρόνως και με διαφορά μιας μέρας η μια από την άλλη.
Το παράδοξο ήταν ότι και οι δύο είχαν το ίδιο όνομα.
«Ματιές στα σπορ» ονόμασε το ΕΙΡ την αθλητική εκπομπή της Δευτέρας (4 Ιουλίου) και «Ματιές στα σπορ» αποκάλεσε και η ΤΕΔ την επομένη το βράδυ την δική της αθλητική εκπομπή.
Μας ενδιαφέρουν οι «Ματιές στα σπορ» του ΕΙΡ αφού αυτές θα εξελίσσονταν στην «Αθλητική Κυριακή», καθώς αυτή η εκπομπή έγινε δημοφιλέστερη και ο κόσμος μαζευόταν για να παρακολουθήσει τα στιγμιότυπα των αγώνων.
Και όταν λέμε αυτό μην νομίζετε πως ήταν όλα τα ματς. Ήταν δύσκολο εκείνη την εποχή αυτό. Το πολύ δύο ματς μόνο κι αυτά μόνο κινηματογραφημένα σε φιλμ άντε και καμία συνέντευξη.
Στις 10 Οκτωβρίου 1966, για παράδειγμα, καλεσμένος είναι ο εκλέκτορας της εθνικής ποδοσφαίρου Κλεάνθης Βικελίδης. 9για όσους δεν ξέρετε για ποιου το όνομα δόθηκε στο γήπεδο …
Στις 28 Νοεμβρίου συνομιλούν ο Νίκος Γιούτσος και ο Γιώργος Μαρσέλος, πρωταθλητής και βαλκανιονίκης στον στίβο και πολλοί ακόμα.
Με τίτλο εκπομπής ακόμα το «Ματιές στα σπορ» θα μεταφερθούν αργότερα το βράδυ της Κυριακής, και κάπου εδω η εκπομπή μετονομάζεται με τον τίτλο θρύλο «Αθλητική Κυριακή» και την οποία σφράγισε η προσωπικότητα του Γιάννη Διακογιάννη.
Θα θέλατε να μάθετε τι απέγιναν οι άλλες «Ματιές στα σπορ»;
Το μεγάλο όπλο της ΤΕΔ των στρατιωτικών στον τηλεοπτικό ανταγωνισμό με το ΕΙΡ ήταν η πλήρως οργανωμένη κινηματογραφία Στρατού. Σε αντίθεση με το ΕΙΡ που έδινε τα φιλμ για εμφάνιση σε χέρια ιδιωτών, η ΤΕΔ είχε δικά της εμφανιστήρια, κι έτσι την Τρίτη η εκπομπή παρουσίαζε δεκάλεπτα στιγμιότυπα από έναν αγώνα πρωταθλήματος!
Η εκπομπή μεταφέρεται τελικά κι αυτή την Κυριακή το βράδυ προβάλλοντας στιγμιότυπα από τα ματς της αγωνιστικής που διεξάγονταν εντός της Αττικής. Και αυτό γιατί μέχρι εκεί μπορούσε. Τα ματς έκτος αττικής ήταν πολύ μακριά για να καλυφτούν τηλεοπτικά την ιδία ημέρα.
Ιστορία γράφεται στις 27 Νοεμβρίου 1966, όταν παρουσιάζονται για πρώτη φορά στιγμιότυπα από ποδοσφαιρικό αγώνα που έγινε λίγες ώρες νωρίτερα. Είναι το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός (3-2), όπου ο τηλεθεατής είδε 15 ολόκληρα λεπτά από το ματς και μάλιστα την ίδια μέρα.
Οι φίλαθλοι συνηθίζουν πλέον και περιμένουν ανυπόμονα το βράδυ της Κυριακής για τα καθιερωμένα αθλητικά στιγμιότυπα. Τα κανάλια επιδόθηκαν σε έναν πραγματικό αγώνα δρόμου για να προλαβαίνουν την εμφάνιση και το μοντάρισμα του φιλμ.
Κάπου εδω αρχίζει να διαφαίνεται η ιστορία του θρυλικού σήματος της εκπομπής. Προσέξτε πως και με τι τρόπο.
Οπούς ήταν φυσικό οι δύο εκπομπές αποκτούν χορηγούς. Εκείνη την εποχή το τσιγάρο είναι της μόδας και ελληνικές καπνοβιομηχανίες μάχονται ποια θα βάλει την καλύτερη διαφήμιση στην Αθλητική Κυριακή αλλά και γύρω από το αθλητικό πρόγραμμα της ΕΙΡ και της ΥΕΝΕΔ (όπως ονομάστηκε η ΤΕΔ μετά το απριλιανό πραξικόπημα).
Μια άλλη κατηγορία χορηγών είναι η αυξανομένη αγορά ηλεκτρονικών ειδών που διαφήμιζαν τις τηλεοράσεις τους έχοντας ως κράχτη το αθλητικό πρόγραμμα των τηλεοπτικών σταθμών.
Οι άλλες «Ματιές στα σπορ» της ΥΕΝΕΔ έκαναν κίνηση-ματ όταν έφεραν στις τάξεις τους τον Κώστα Σισμάνη, τον άνθρωπο που έφερε το Μουντιάλ στην Ελλάδα. Δημιούργησε μια η 15λεπτη εκπομπή που έβγαινε στον αέρα την Κυριακής λίγο μετά το τέλος των αγώνων.
Η πρώτη μάλιστα μετάδοση αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος ήρθε μόλις το 1969, όταν η ΥΕΝΕΔ μετέδωσε το δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης Παναθηναϊκός-Εθνικός την 1η Δεκεμβρίου 1969…
Οι «Ματιές στα σπορ» του ΕΙΡ μετονομάζονται σε «Κόσμο των σπορ» το 1967 (προβαλλόταν στο τότε ΕΙΡΤ-Κανάλι 5) και κατόπιν (2 χρόνια μετά περίπου) σε «Αθλητικά νέα». Τα «Αθλητικά νέα» κράτησαν μόλις τρεις εβδομάδες. Ο Μιχάλης Γιαννακάκος ζήτησε και πέτυχε η εκπομπή να προβάλλεται την Κυριακή (από τη Δευτέρα που είχε μεταφερθεί εκ νέου) και να μετονομαστεί σε «Αθλητική Κυριακή», φιλοξενώντας προβολές των καλύτερων στιγμιότυπων από τους αγώνες του Σαββατοκύριακου, άφθονη αθλητική ενημέρωση αλλά και συζήτηση με έναν καλεσμένο.
Παρουσιαστής συνέχισε να είναι ο Διακογιάννης, ο οποίος εμφανιζόταν στους δέκτες την Κυριακή το βράδυ στις 21:05 ακριβώς. Χορηγός ήταν τα τσιγάρα «Άσσος Φίλτρο», την ίδια ώρα που οι «Ματιές στα σπορ» της ΥΕΝΕΔ είχαν σπόνσορα τον Κεράνη. Η εμπλοκή ως χορηγού της καπνοβιομηχανίας Παπαστράτου με την εκπομπή είναι η συγκύρια που θα γεννούσε το εμβληματικό ηχητικό σήμα κατατεθέν της εκπομπής.
Αυτήν την ανεβαστηκή μελωδία που γνωρίζουν οι πάντες στην Ελλάδα, είτε είναι λάτρεις των σπορ ή όχι. Αυτή είναι η ιστορία της μουσικής έναρξης της «Αθλητικής Κυριακής». Το μουσικό αυτό κομμάτι είναι σύνθεση του μουσικοσυνθέτη Χρήστου Λεοντή ενός από τους καλύτερος γνωστότερους και σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες μουσικοσυνθέτες.
Ο Χρήστος Λεοντής δεν είναι καθόλου ασήμαντη προσωπικότητα. Είναι ο δημιουργός μιας εκπληκτικά πλούσιας δισκογραφίας. Έχει επίσης γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και κυρίως για το θέατρο. Έχει δε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα του καλλιτεχνικού κόσμου μεταξύ αυτών και με τον Μανό Ελευθέριοι, αλλά και γράφοντας μουσική για αρχαίες τραγωδίες.
Ο Χρήστος Λεοντής από τις 16 Απριλίου 2007 και με ομόφωνη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης, είναι Επίτιμος Πρόεδρος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών – Στιχουργών Ελλάδος (ΕΜΣΕ).
Από τον Αύγουστο του 2017 μέχρι και τον Ιανουάριο του 2018 ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΡΤ. Τον Ιανουάριο του 2018 και για κάποιο διάστημα διετέλεσσε και πρόεδρος της ΕΡΤ.
Την μουσική της Αθλητικής Κυριακής την έγραψε το 1969 κατόπιν παραγγελίας μεν, αλλά όχι για το σήμα της εκπομπής.
Αρχικά η σύνθεση του μουσικού σήματος, προοριζόταν ως ηχητική επένδυση για διαφήμιση της καπνοβιομηχανίας Παπαστράτος, μιας και όπως σας λέω παραπάνω ο Παπαστράτος ήταν χορηγός εκείνη τη χρονιά της «Αθλητικής Κυριακής» (μέσω του «Άσσου Φίλτρο»).
Και έτσι δημιουργήθηκαν οι συνθήκες και συγκύριες για το πιο γνωστό ηχητικό σήμα της Ελληνικής τηλεόρασης.
Η συνεχεία είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
Ενάμιση χρόνο μετά, η δικτατορία των συνταγματαρχών απαγόρευσε τη διαφήμιση στην τηλεόραση. Όπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος ο Λεοντής, δεν είχε καμιά ιδέα ή ενημέρωση ότι η μελωδία του θα έντυνε μουσικά τους τίτλους αρχής της «Αθλητικής Κυριακής». Το άκουσε κι αυτός από τη συχνότητα της τηλεόρασης και δεν πίστευε στα αυτιά του.
Ένας μύθος και μια απίστευτη ιστορία περιέβαλλε πάντα την πασίγνωστη και αγαπημένη αυτή μουσική σύνθεση.
ΟΥΤΕ Ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΟΥΤΕ Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΤΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΟ ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ
Από την πλευρά του όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο συνθέτης, αρχικά δεν είχε ιδέα ότι η σύνθεσή του θα έντυνε το σήμα έναρξης της «Αθλητικής Κυριακής» και το άκουσε κατά την προβολή της εκπομπής.
Σε εκείνον απλά, κάποιος του είχε αναθέσει να γράψει μια μουσική για μια διαφήμιση, Καλά – καλά δεν γνώριζε ούτε το προϊόν που θα διαφήμιζε η μουσική του.
Από την άλλη όπως είχε εξομολογηθεί χαρακτηριστικά ο παρουσιαστής της εκπομπής ο Διακογιάννης, ούτε εκείνος ήξερε πως ήταν σύνθεση Έλληνα μουσικού αλλά νόμιζε πως ήταν η κάποιο απόσπασμα από κάποιο ξένο κομμάτι η ότι το μουσικό σήμα ήταν έργο ξένου καλλιτέχνη, μιας και αυτό είχε υπαινιχθεί η τότε μουσική επιμελήτρια του ΕΙΡ Αιμιλία Ροδή. Δηλαδή όλα αυτά κανονίστηκαν μυστικά ανάμεσα στα «κεφάλια» του καναλιού».
Ο ίδιος ο Διακογιάννης έχει δηλώσει ότι «Παρά τις εκκλήσεις μου, η τότε μουσική επιμελήτρια του ΕΙΡ Αιμιλία Ροδή ουδέποτε θέλησε να μου πει από πού προήλθε αυτό το μουσικό σήμα και με τα πολλά μου είπε μόνο ότι είναι ξένο».
Γιατί όμως άραγε να συνέβη αυτό το περίεργο γεγονός? Προσέξτε τον συνειρμό των σκέψεων μου.
Εντελώς ανεπιβεβαίωτα και προσωπικά εικάζομαι ότι η απόκρυψη του ονόματος του συνθέτη Χρηστού Λεοντή πιθανώς να οφείλεται στις δηλωμένες πολιτικές προτιμήσεις του και σε κάτι που η δικτατορία συχνά έπραττε.
Ο Χρήστος Λεοντής από ανεκλήθην σε διάφορες συνεντεύξεις του είχε χαρακτηρίσει τον εαυτό του ως αριστερό, ιδεολογικά αδογμάτιστο όμως, κριτικάροντας και την αριστερά και τη δεξιά όταν χρειάζεται.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Είναι πολύ απλό. Όλα αυτά συνέβαιναν μια εποχή που η χούντα των συνταγματαρχών βρισκόταν σε κυνήγι η εξαφάνιση αριστερών.
Πιθανώς λοιπόν να βρέθηκε σε ένα στενάχωρο δίλημμα. Από την μια είχε ένα διάσημο εξαιρετικά γνωστό πολύ αξιόλογο και δημιουργικό συνθέτη που δηλώνει ευθαρσώς αριστερός αλλά που όμως είχε γράψει μια μουσική για ένα πολύ σημαντικό οικονομικό κολοσσό και παράγοντα της ελληνικής οικονομίας και του ποδόσφαιρου εκείνης της εποχής. Της καπνοβιομηχανίας Παπαστράτος.
Όχι πως θα της ήταν τίποτα να τον εξαφανίσει αλλά ενδεχομένως «πιέσεις» την έκαναν να πράξει το εξυπνότερο και άπλα να… σιωπήσει.
Επαναλαμβάνω ότι αυτό που σας λέω είναι ανεπιβεβαίωτες εικασίες αλλά πολύ πιθανές στους γνωρίζοντες από την ιστορία πως συχνά έπραττε η δικτατορία σε τέτοιου είδους περιπτώσεις.
Δεκάδες κομμάτια, μουσικοί, τραγούδια, ποιήματα βιβλία και αλλά τέτοια ανάλογα χαθήκαν η έμειναν στην ανωνυμία και στην αφάνεια η καλύφθηκαν πίσω από μύθους για να σωθούν από παρόμοιες τέτοιες «εξυπνάδες» της χούντας.
Μια παρόμοια όχι ακριβώς ιδία αλλά σχετική είναι η περίπτωση του πασίγνωστου τραγουδιού «θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν» σε στίχους και μουσική Γ. Μαρκόπουλου που γράφτηκε στην διάρκεια της χούντας.
Το τραγούδι όλοι ήξεραν πως ότι έλεγε είχε σχέση με τα όσα διαδραματίζονταν στην Ελλάδα εκείνη την εποχή αλλά κάνεις δεν μπορούσε να αποδείξει ότι το τραγούδι είναι πολίτικο και μάλιστα ενάντια στην χούντα.
Έτσι λοιπόν κατάφερε να περάσει στο κοινό να παιχτεί στα ραδιόφωνα και να γίνει και επιτυχία μάλιστα με πρώτη εκτέλεση από τον Γ. Ντουνιά. Οι στίχοι έλεγαν:
«Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν θα την περνάω φίνα
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν θα φύγω σ’ ένα μήνα
κι αν θα με φάνε τ’ άγρια θηρία θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα κι όχι η μπόρα του αιώνα
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν τον παιδικό μου φίλο
παρέα με τον ελέφαντα να μη μου δίνουν ξύλο» και η μουσική ήταν σκέτο καρναβάλι…
Κάνεις όμως δεν ανέφερε το όνομα του Γ. Μαρκόπουλου ο οποίος ήταν γνωστός αριστερός συνεργαζόμενος με όλους τους ποιητές, μουσικούς και τραγουδιστές που «μαχόταν» την χούντα.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας την μουσική του σήματος της αθλητικής Κυριακής… Όσον αφορά στην μουσική… αλήθεια είναι ότι ο Χρήστος Λεοντής όταν εμπνεύστηκε την μουσική αυτή είχε απίστευτο οίστρο και φαντασία. Η μουσική αυτή δεν μοιάζει σε τίποτα σε κανένα άλλο μουσικό στυλ όχι μόνο της εποχής εκείνης αλλά και ακόμα και σήμερα. Τα μουσικά όργανα, ο ρυθμός και η ανεβάστηκα ευχάριστη μελωδία του είναι κάτι εντελώς νέο και πρωτότυπο το οποίο δεν είχε ούτε έχει ξανακουστεί στην ελληνική μουσική.
Το σήμα της αθλητικής Κυριακής είναι ένα από τα ωραιότερα και αφάνταστα μουσικά θέματα στην παγκόσμια τηλεοπτική ιστορία.
Η αλήθεια για το ποιος ήταν ο σύνθετης μαθεύτηκε πολλά χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας όπως και στην περίπτωση του «Θα πάω στη ζούγκλα με τον Τάραζαν». Και όπως θα διαπιστώσατε ακόμα και σήμερα ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν την ιστορία του μουσικού αυτού κομματιού.
Και αν θέλετε υπάρχει και ένα ακόμα πιο περίεργο και παράδοξο. Και αυτό είναι διότι ότι ο συνθέτης Χρήστος Λεοντής δεν έχει αποζημιωθεί για τα δικαιώματα χρήσης του κομματιού του εδώ και 45 χρόνια!!
Πηγές: Ιστορικό αρχείο ΕΡΤ, Η ιστορία του ελληνικού ποδόσφαιρου, Έλληνες μουσικοσυνθέτες, άλλες πήγες στο ιντερνέτ
Κείμενο του Παναγιώτη Κουλουμπή
Βίντεο
Περισσότερα: