Δεν είναι ποδόσφαιρο αυτό το κατεψυγμένο θέαμα. Είναι μια υποχρέωση που πρέπει να βγει με βαριά καρδιά. Για τους βαθμούς, τους τίτλους και τα τηλεοπτικά συμβόλαια.
Οι κερκίδες άδειες και βουβές. Ο «δωδέκατος παίκτης» τρώει τα νύχια του στον καναπέ του, μπροστά σε μια οθόνη που δεν παίρνει με τίποτε φωτιά, όσο επικολυρικός κι αν είναι ο σπορτκάστερ. Η μπάλα απολυμαίνεται με ικανή δόση αντισηπτικού, γεγονός που ίσως οδηγήσει στην επιστημονική διερεύνηση του ενδεχομένου να επηρεάζονται τα φάλτσα της. Παίκτες και διαιτητές μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο σαν να μπαίνουν σε τέμενος. Οι μονομαχίες λιγοστές. Στα κόρνερ μαρκάρουν νοερά, τέλος τα πονηρά τραβήγματα φανέλας. Στον πάγκο οι αναπληρωματικοί με τη μάσκα τους. Τους βοηθάει να κρύβουν την γκριμάτσα της δυσφορίας που δεν τους βάζει μέσα ο προπονητής, να γυρίσουν το παιχνίδι μ’ ένα μαγικό.
Τα βλέπουμε ήδη στη βιαστική Μπουντεσλίγκα όλα αυτά. Θα τα δούμε αύριο-μεθαύριο σε όλα τα γήπεδα του κόσμου. Αγνωστο για πόσο. Δεν είναι βέβαια ποδόσφαιρο αυτό το κατεψυγμένο θέαμα. Δεν είναι μπαλίτσα. Είναι μια υποχρέωση που πρέπει να βγει με βαριά καρδιά. Για τους βαθμούς, τους τίτλους και τα τηλεοπτικά συμβόλαια.
Ωστε να μη βουλιάξουν εντελώς οι ομάδες και οι ιδιοκτήτες τους. Να μην τρέχουν στα δικαστήρια με διαφημιστές και διαφημιζόμενους.
Δεν άντεξαν φυσικά όλοι οι παίκτες του γερμανικού πρωταθλήματος να υποκρίνονται τους ηθοποιούς σε θέατρο εμπνευσμένο από τους κανόνες της κατά Μπέρτολτ Μπρεχτ αποστασιοποίησης. Να πανηγυρίζουν στο γκολ από απόσταση ασφαλείας ή το πολύ –οι πιο ενθουσιώδεις και παράτολμοι– αγκώνα με αγκώνα. Όχι με αγκαλιές και τσουλήθρες στο χορτάρι, με τον έναν πάνω στον άλλον. Αλλά γκολ είν’ αυτό; Παιχνίδι είν’ αυτό; Δεν φτάνει που το VΑR σε υποχρεώνει να χαίρεσαι με αναστολή τριλέπτου ή πενταλέπτου, ώσπου να κατακυρωθεί η γκολάρα, τώρα πρέπει να καταψύχεις τα συναισθήματά σου, να καταντάς το σώμα σου μηχανή. Πολύ χειρότερο από τη βλακώδη απαγόρευση να βγάζεις τη φανέλα σου πανηγυρίζοντας ή να τρέχεις τρελαμένος πέρα από τη γραμμή.
Οι παίκτες της Χέρτα Βερολίνου λοιπόν έσπασαν το υγειονομικό πρωτόκολλο. Και πανηγύρισαν με αγκαλιές και φιλιά το γκολ τους κατά της Χοφενχάιμ. Τους τα ’ψαλαν. Τους κάλυψε όμως ο προπονητής τους με μια απλή κουβέντα: «Ε, να μη γίνουμε και εκκλησιαστική χορωδία».
Τέλη Οκτωβρίου του ’19, ο προπονητής της Ντόρτμουντ, με βασικούς παίκτες της ομάδας εκτός μάχης λόγω ίωσης, απαγόρευσε στους υπόλοιπους να αγκαλιάζονται. Τότε, αυτός το είπε, αυτός τ’ άκουσε. Τώρα όλα άλλαξαν. Ομως η μπάλα έχει μέσα αέρα. Ούτε παγάκια ούτε απολυμαντικό.
Πηγή: Η Καθημερινή
Περισσότερα:
