Η ακατανόητη απόφαση της αθλητικής και πολιτικής ηγεσίας για διαχωρισμό των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών σε δύο κατηγορίες καταδίκασε σε μαρασμό ένα σημαντικό μέρος τους, προκαλώντας αντιδράσεις και ένα κύμα αλληλεγγύης από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του όμορφου παιχνιδιού.
To ντέρμπι του Σαββάτου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό είχε μια πολύ «δυνατή» εικόνα, η οποία δεν ήταν αγωνιστική. Λίγο πριν τη σέντρα, οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων έκαναν έναν κύκλο στο κέντρο του γηπέδου και έμειναν σιωπηροί, στη σκιά των άδειων κερκίδων. Ήταν η δική τους κίνηση συμπαράστασης στους συναδέλφους τους, που βρίσκονται εδώ και μήνες στην αβεβαιότητα. Γνωρίζουν, άλλωστε, ότι στον κόσμο του σύγχρονου ποδοσφαίρου, που όλα κινούνται με ασύλληπτη ταχύτητα και εξαρτώνται από παράγοντες που συχνά δεν έχουν να κάνουν με τους ίδιους, θα μπορούσαν να βρεθούν στη θέση τους.
«Είμαστε όλοι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός, ανάλογα την κατηγορία που αγωνιζόμαστε. Οι ποδοσφαιριστές της Superleague 1 στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο δίκαιο αίτημα των συναδέλφων μας της Superleague 2 και της Football League ώστε να αρχίσουν άμεσα τα πρωταθλήματά τους, απαιτούμε να δοθεί λύση στο πρόβλημά τους και να επιστρέψουν στα γήπεδα», ανέφερε χαρακτηριστικά η κοινή δήλωση των παικτών, η οποία μεταδόθηκε σε prime time, αναπαράχθηκε από αθλητικά και όχι μόνο ΜΜΕ, έκανε περισσότερο κόσμο να αναρωτηθεί τι ακριβώς συνέβη και πριν από το μεγαλύτερο ντέρμπι του ελληνικού ποδοσφαίρου οι πρωταγωνιστές έστρεψαν τα φώτα αλλού. Το ίδιο μήνυμα μεταδόθηκε από όλα τα γήπεδα, σε όλες τις αναμετρήσεις της Superleague. Ακολούθησαν δηλώσεις στήριξης των ποδοσφαιριστών στους συναδέλφους τους.
Αυτό που συμβαίνει είναι δύσκολο να εξηγηθεί με λόγια. Η κατάσταση στη δεύτερη και την τρίτη τη τάξει κατηγορίες του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι τραγική. Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, ενημερώνοντας τον Υφυπουργό Αθλητισμού, Λευτέρη Αυγενάκη, για τα όσα συμβαίνουν, αλλά μέχρι στιγμής φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Όταν στις αρχές Νοεμβρίου ο Υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας, Νίκος Χαρδαλιάς, ανακοίνωνε ότι παρά το ολικό lockdown, τα πρωταθλήματα της Superleague 1 και της Basket League θα συνεχίζονταν κανονικά, μάλλον κανείς δεν κατάλαβε τον διαχωρισμό που επιβαλλόταν στον επαγγελματικό αθλητισμό και συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο. Η Superleague 1 συγκεντρώνει τα υψηλότερα συμβόλαια, όμως στις δύο κατηγορίες που ακολουθούν οι παίκτες είναι επίσης επαγγελματίες. Ζουν, δηλαδή, από την μπάλα. Οι ποδοσφαιριστές αυτοί λοιπόν απέχουν εδώ και οκτώ μήνες από τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις. Πως ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής να συνεχίσει την καριέρα του στο ίδιο επίπεδο χωρίς αγώνες και ανά περιόδους χωρίς προπονήσεις; Πως ένα παιδί που προσπαθεί να ζήσει από το ποδόσφαιρο, κουβαλά ήδη στην πλάτη του απληρωσιές και ψευδείς υποσχέσεις, να αντέξει άλλες καθυστερήσεις πληρωμών; Πως θα εξελιχθεί, πως θα υπογράψει το επόμενο συμβόλαιο, όταν δεν ξέρει καν αν τον επόμενο μήνα θα παίζει ακόμα μπάλα ή αν θα είναι σε θέση η ομάδα του να τον πληρώσει; Στα ερωτήματα αυτά οι αρμόδιοι σφυρίζουν αδιάφορα.
Προφανώς, η συνθήκη είναι αντίστοιχη για πολλά επαγγέλματα που παλεύουν κόντρα στον αφανισμό. Όμως στο ποδόσφαιρο υπάρχει το εξής παράδοξο: Οι επαγγελματίες της μίας κατηγορίας να αγωνίζονται και της άλλης να μένουν παρατημένοι, μολονότι υπάρχει η δέσμευση για κοινό πρωτόκολλο ασφαλείας. Τα προβλήματα της Superleague 2 και της Football League είναι πολλά και οι διοργανώτριες αρχές έχουν τη δική τους ευθύνη. Αν είχαν ξεκινήσει όταν έπρεπε, ενδεχομένως να είχαν δείξει στην πράξη ότι μπορούν να συνεχιστούν με ασφάλεια, όπως δηλαδή συμβαίνει και στην πρώτη κατηγορία. Όμως εκείνος που την πληρώνει είναι ο επαγγελματίας. Το να λειτουργεί κανονικά η μία επαγγελματική λίγκα και οι άλλες να βρίσκονται σε lockdown, είναι κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά. Στην κυριολεξία, πουθενά. Σ’ όλη την Ευρώπη το ποδόσφαιρο «άνοιξε» ενιαίο. Όταν μια επαγγελματική κατηγορία δείχνει ότι μπορεί να διεξαχθεί εν μέσω πανδημίας, τότε μπορούν και οι άλλες. Με ποιο κριτήριο τα 2/3 μένουν εκτός; Μιλάμε, άλλωστε, για ένα επάγγελμα με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης και για κατηγορίες που δεν έχουν καμία σχέση με υψηλά συμβόλαια και σίγουρα λεφτά. Ο μόχθος των παιδιών για να βιοποριστούν από την μπάλα είναι τεράστιος.
Οκτώ μήνες στον πάγο, λοιπόν. Κανένα φως στο τούνελ. Μόνο αοριστίες και Πόντιοι Πιλάτοι. Μετατόπιση ευθυνών και λόγια του αέρα. Ποδοσφαιριστές σε αναστολή, παλεύοντας με την αβεβαιότητα, αδυνατώντας να κάνουν την προπόνηση που είναι απαραίτητη για την επαγγελματική τους επιβίωση, να παίξουν τους αγώνες που τους κρατούν «ζωντανούς». Δεν μπορούν απλώς να πουν «θα κάνω κάτι άλλο». Αλλά δεν μπορούν να περιμένουν για πάντα, βλέποντας ότι οι συνάδελφοί τους μια κατηγορία πιο πάνω παίζουν κανονικά, με το ίδιο πρωτόκολλο που έχει προβλεφθεί και γι’ αυτούς. Η ψυχολογική διαχείριση του ζητήματος είναι εξίσου δύσκολη.
Ποιος, όμως, θα βγει να δώσει λύση, αν όχι η ίδια η Πολιτεία; Η Ομοσπονδία; Ενδεικτικό του πως αντιμετωπίζεται η κατάσταση είναι το γεγονός ότι η Εθνική Γυναικών δίνει στις 27 Νοεμβρίου στη Γερμανία τον τελευταίο της αγώνα για την προκριματική φάση του Euro και στις παίκτριες έχει απαγορευτεί η προπόνηση από τις 6 Νοεμβρίου. Θα συγκεντρωθούν, δηλαδή και θα πάνε να παίξουν επίσημο ματς με το εθνόσημο με μια προπόνηση. Πανηγυρίζουν, κατά τα άλλα, οι αρμόδιοι, για την επιδότηση που πήραν από τη FIFA για το γυναικείο ποδόσφαιρο…
Περισσότερα:
